ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ

Η Καρδιακή ανεπάρκεια είναι ένα κλινικό σύνδρομο το οποίο χαρακτηρίζεται από μειωμένη ανοχή στην κόπωση, δύσπνοια, ορθόπνοια (δηλαδή αδυναμία του ασθενούς να ξαπλώσει και ανακούφισή του όταν ανασηκώνεται και κάθεται), καταβολή και αδυναμία, κατακράτηση υγρών  με οιδήματα στα κάτω άκρα, ασκίτη (πρησμένη με υγρό κοιλιά) και απότομη και αδικαιολόγητη αύξηση βάρους.

Όλα τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα της ανικανότητα  της καρδιάς να εφοδιάσει τους ιστούς του σώματος με την απαραίτητη ποσότητα αίματος, λόγω μείωσης της λειτουργικότητάς της (καρδιακή ανεπάρκεια με μειωμένο κλάσμα εξωθήσεως) είτε λόγω της ανικανότητάς της να “χαλαρώσει”  έτσι ώστε να δεχθεί το αίμα από τους κόλπους και να το προωθήσει στο υπόλοιπο σώμα (καρδιακή ανεπάρκεια με διατηρημένο κλάσμα εξωθήσεως).

Τα κυριότερα αίτια τα οποία οδηγούν στην καρδιακή ανεπάρκεια είναι η στεφανιαία νόσος, το έμφραγμα του μυοκαρδίου, η αυξημένη αρτηριακή πίεση, οι βαλβιδοπάθειες, οι μυοκαρδιοπάθειες και οι αρρυθμίες.

Με την κλινική εξέταση ο ιατρός  υποψιάζετε την παρουσία καρδιακής ανεπάρκειας και ακολουθούν  κάποιες  εργαστηριακές, απεικονιστικές και υπερηχογραφικές εξετάσεις, προκειμένου να επιβεβαιωθεί η διάγνωση και να καθορισθούν η πρόγνωση και οι θεραπευτικές δυνατότητες.

Το θεραπευτικό  και διαγνωστικό πλάνο σχεδιάζεται με βάση τον κάθε ασθενή ξεχωριστά και μπορεί να περιλαμβάνει στεφανιογραφία με ή χωρίς επαναιμάτωση (τοποθέτηση stent), stress echo (δυναμική υπερηχογραφία) ή σπινθηρογράφημα μυοκαρδίου, αξονική στεφανιογραφία, μαγνητική τομογραφία καρδιάς και holter ρυθμού.

Σε κάθε περίπτωση εκτός από το θεραπευτικό πλάνο για τον ασθενή στοχεύουμε στην εύρεση της αιτιολογίας της καρδιακής ανεπάρκειας καθώς μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις τα αίτια να είναι γενετικά και να επιβάλλεται ο έλεγχος και της οικογένειας.